Ślub w górach

Już nie liczę, który z kolei ślub fotografuje, ale każdy jest dla mnie wyjątkowy. Od 11 lat i pierwszego ślubu, wiele sie zmieniło. Klimat ślubów jest inny, trendy się zmieniają, sprzęt jest nowszy, moje doświadczenie jest dużo większe i pomysły w głowie coraz to inne. Wydawało by się, że ślub dla mnie mógł się stać czymś powtarzalnym, jednak nigdy tak nie było. Zawsze dzień przed uroczystością, przy przygotowywaniu sprzętu, gdzieś w środku pojawia się dreszczyk emocji i troche nerwowości. To zawsze dobry znak. To dla mnie sygnał, że poraz kolejny trzeba dać z siebie wszystko. Wiele razy słyszałem, że fotografowanie ślubu to nic takiego… A ja Wam powiem, że fotografia ślubna jest nie lada wyzwaniem. Trzeba zrobić reportaż i zmieścić się w każdej ważnej sekundzie, bo drugiej nie będzie, trzeba być portrecistą, Trzeba zwracać uwagę na szczegóły i wszystko na raz, trzeba przez 12 godzin być na najwyższych obrotach. Potrzebne jest doświadczenie i dużo wiedzy fotograficznej. A i to wszystko mało, bo najważniejsze jest to żeby być wsparciem dla Pary, pomagać, nie przeszkadzać, coś tam czasem podpowiedzieć, czasem rozładować nerwy, czasem rozśmieszyć, czasem usunąć się w cień. Jako fotograf jest się cały czas blisko, czasem najbliżej Młodych trzeba cały czas pilnować by zachowywać równowagę między chęcią zrobienia najlepszych zdjęć, a rozsądnym zachowaniem w jakże ważnej i uroczystej ceremonii.

Staram się to wszystko robić jak najlepiej, ciągle się uczę, szkolę, ciągle szukam w sobie nowych pokładów kreatywności 🙂

Tym razem historie tego dnia pisali Klaudia i Brandon, a mi przypadł przywilej aby to wszystko sfotografować. A Tego dnia naprawdę było co fotografować. Dwie świetne, zrzyte rodziny. Wszystko przeplatane radością, miłością i wzruszeniami. Wszystko w skupieniu, ale bez zbędnego napięcia. Kocham taką atmosferę.

Zaczęliśmy jak zazwyczaj od przygotowań w domach Młodych. I tu Wam zdradzę mój sekret, zawsze w tym momencie marzę o tym by móc być w dwóch miejscach jednocześnie eh… że też jeszcze nikt mądry tego nie wymyślił.  No nic póki co jakoś sobie radzę swoimi sposobami 🙂 Najważniejsze, że sa zdjęcia z obu domów, a to właśnie tam fotograf znajduje najwięcej emocji. I tu było podobnie. To jest naprawdę wielkie przeżycie, kiedy wśród zgiełku przygotowań, łapie to pełne uczucia, zamyślone spojrzenie ojca, a za chwilę łezkę w oku mamy, buziak, mocny rodzicielski pełen troski uścisk, za chwile jakieś wspomnienie, wywołujące lawinę śmiechu. Możecie mi zazdrościć, mieć szczęście patrzeć na to wszystko z bliska to wielki zaszczyt.

A później emocje tylko rosną…